Słony smak w ustach to dolegliwość, która dla wielu osób jest tylko chwilowym dyskomfortem, jednak czasami może być sygnałem poważniejszych problemów zdrowotnych. Choć najczęściej wynika z odwodnienia lub nadmiaru soli w diecie, bywa również objawem zaburzeń pracy nerek, gruczołów ślinowych, tarczycy, a nawet układu nerwowego.
Dowiedz się, co może oznaczać utrzymujący się słony posmak i kiedy warto zgłosić się do lekarza.
Zmysł smaku jest jednym z najbardziej precyzyjnych narzędzi naszego organizmu – reaguje na zmiany w składzie śliny i środowisku jamy ustnej. Receptory smaku słonego aktywują się, gdy w ślinie pojawia się wyższe stężenie jonów sodu.
Jeżeli więc organizm traci zbyt dużo wody lub dochodzi do zmian w pracy gruczołów ślinowych, smak w ustach może stać się wyraźnie słony, mimo że nie spożyliśmy żadnych słonych potraw.
Najczęstszą przyczyną jest odwodnienie. Gdy poziom wody w organizmie spada, stężenie elektrolitów – zwłaszcza sodu – wzrasta. W efekcie ślina staje się gęstsza i bardziej słona.
Odwodnieniu towarzyszą zwykle:
suchość w ustach i spierzchnięte wargi,
bóle głowy, zawroty, uczucie zmęczenia,
ciemny kolor moczu.
Według danych WHO i CDC, utrata już 2% masy ciała w wyniku odwodnienia może wpływać na percepcję smaku oraz zdolność koncentracji.
Ślina jest niezbędna do utrzymania prawidłowego smaku, ochrony zębów i błon śluzowych. Jej skład może się zmieniać, gdy gruczoły ślinowe działają nieprawidłowo.
Przyczyny:
zapalenie lub kamica ślinianek,
choroby autoimmunologiczne (np. zespół Sjögrena),
urazy mechaniczne lub powikłania po zabiegach stomatologicznych.
Objawy to suchość w jamie ustnej, trudności z połykaniem, pieczenie języka i słony posmak.
Bakterie i stany zapalne w jamie ustnej (np. zapalenie dziąseł, paradontoza) wpływają na skład śliny, prowadząc do pojawienia się metalicznego lub słonego smaku.
Według badań opublikowanych w Journal of Oral Microbiology, infekcje przyzębia powodują wzrost poziomu sodu i chlorków w ślinie nawet o 20–30%.
Wiele leków wpływa na smak poprzez zmianę wydzielania śliny. Do najczęściej odpowiedzialnych należą:
diuretyki (moczopędne) – stosowane w nadciśnieniu i niewydolności serca,
antydepresanty,
leki przeciwhistaminowe (na alergię),
chemioterapia i radioterapia.
Zawsze warto omówić z lekarzem możliwość zmiany preparatu, jeśli objaw jest uporczywy.
Uszkodzenie nerwów odpowiedzialnych za smak (nerwu twarzowego, językowo-gardłowego lub błędnego) może powodować trwałe zmiany percepcji smaków.
Słony posmak może towarzyszyć chorobom takim jak:
stwardnienie rozsiane,
choroba Parkinsona,
neuropatie obwodowe,
urazy głowy.
Braki cynku, witaminy B12 czy kwasu foliowego mogą prowadzić do zaburzeń odczuwania smaku. Niedobór cynku jest szczególnie istotny – ten pierwiastek bierze udział w procesie regeneracji receptorów smakowych.
Źródła cynku to m.in. pestki dyni, owoce morza i orzechy.
W chorobie refluksowej treść żołądkowa cofa się do przełyku, powodując zgagę, odbijanie i nieprzyjemny, czasem słono-gorzki posmak w ustach. W takim przypadku konieczna może być konsultacja z gastroenterologiem i zmiana diety (mniej tłustych, pikantnych potraw, unikanie kawy i alkoholu).
Niedoczynność tarczycy spowalnia metabolizm, co wpływa na gospodarkę wodną i elektrolitową.
Z kolei w chorobach nerek (np. przewlekłej niewydolności) w organizmie gromadzą się toksyny, w tym mocznik, który może powodować słono-metaliczny posmak w ustach.
To objaw, którego nie wolno bagatelizować – wymaga badań krwi (kreatynina, GFR, elektrolity).
Choć może to brzmieć zaskakująco, stres i silne emocje wpływają na funkcjonowanie ślinianek. Pod wpływem adrenaliny zmniejsza się wydzielanie śliny, co prowadzi do jej zagęszczenia i zmiany smaku.
Objaw ten często towarzyszy zaburzeniom lękowym i nerwicy.
Czas reakcji decyduje o życiu. Postępowanie w przypadku podejrzenia zatrucia czadem wygląda następująco:
Pij 1,5–2 litry wody dziennie. Jeśli dużo się pocisz, uzupełniaj elektrolity (np. napoje izotoniczne bez cukru).
Myj zęby po każdym posiłku, stosuj nici dentystyczne i płukanki bez alkoholu.
Regularne wizyty u dentysty pomagają wykryć stany zapalne zanim wpłyną na smak.
WHO zaleca nie więcej niż 5 g soli dziennie. Nadmiar sodu nie tylko zaburza smak, ale zwiększa ryzyko nadciśnienia
Używki podrażniają śluzówki i zmniejszają wrażliwość receptorów smakowych.
Jeśli słony smak utrzymuje się dłużej niż tydzień mimo odpowiedniego nawodnienia i higieny, warto wykonać badania:
poziom elektrolitów,
morfologię,
glukozę,
funkcję nerek i tarczycy,
badanie stomatologiczne i laryngologiczne.
Zgłoś się do lekarza, jeśli:
smak utrzymuje się stale przez kilka dni,
pojawia się obrzęk ślinianek lub trudności w połykaniu,
występują objawy towarzyszące: gorączka, bóle głowy, suchość skóry, uczucie pragnienia,
zauważasz zmiany masy ciała lub nietypowe zmęczenie.
Słony smak w ustach to sygnał, że w organizmie mogło dojść do zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej lub innych procesów metabolicznych. Choć często jest wynikiem odwodnienia, może również wskazywać na choroby nerek, tarczycy czy zaburzenia neurologiczne.
Najlepszym rozwiązaniem jest obserwacja własnego ciała, właściwe nawodnienie i w razie potrzeby – konsultacja z lekarzem. Lepiej sprawdzić niegroźny objaw niż przegapić pierwsze sygnały poważniejszej choroby.
Powyższa porada nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku jakichkolwiek problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem.